Długi ogon (ang The Long Tail), zwany również pozycjonowaniem szerokim, oznacza dobór wielu niskokonkurencyjnych słów kluczowych, na które pozycjonowana będzie dana strona. Strategia ta jest niezwykle przydatna dla właścicieli sklepów internetowych lub serwisów, posiadających szeroki wybór ofert.

Koncepcję tę sformułował Chris Anderson w październiku 2004 w artykule dla magazynu Wired, celem opisania pewnych modeli biznesowych oraz ekonomicznych, zaobserwowanych w działalności firm takich jak Amazon.com, czy Netflix. Według niej, posiadanie bardzo szerokiego asortymentu może zaowocować wygenerowaniem na pojedynczych, rzadko poszukiwanych pozycjach, sumarycznie większych obrotów niż te, które są osiągane na najpopularniejszych, masowo sprzedawanych towarach.

Strategia długiego ogona jest niejako zaprzeczeniem zasady Pareto, głoszącej, że przedsiębiorstwa uzyskują ok 80% przychodów dzięki sprzedaży jedynie 20% swojego asortymentu. W 2006 praca pod tytułem „Goodbye Pareto Principle, Hello Long Tail” napisana przez Erika Brynjolfssona, Yu (Jeffrey) Hu, i Duncana Simestera udowodniła, że zasada Pareto sprawdza się w sprzedaży tradycyjnej, natomiast Internetem rządzi fenomen długiego ogona. Dzięki obniżeniu kosztu poszukiwania produktu, technologia informacyjna, a zarazem sieć www mają potencjał znacznie podnieść udział niszowych produktów w rynku, co powoduje stworzenie dłuższego ogona sprzedażowego.